تعریف

علاوه بر مقاومتی که به صورت ذاتی خاک در پایدار بودن داراست، جهت بالا بردن ایمنی و پایداری هرچه بیشتر دیواره های گودها و ترانشه های خاکی از سیستم سازه نگهبان استفاده می گردد. سازه های نگهبان عموماً متشکل از 2 مورد ذیل می باشند:

1.دیواره یا پوسته (facing) که برای پوشش و پخش نیرو بکار می رود ( مانند دیواره های شاتکریت شده، یا سیستمی متشکل از تیر و ستون، یا دیواره های بتن مسلح و غیره)

2.تکنیک هایی که نیروهای مورد نیاز جهت پایداری دیواره های فوق الذکر را تامین می نمایند و به سه دسته ذیل تقسیم می گردند:

1.2. تامین نیروی پایداری از داخل زمین پروژه: به صورت دستک ویا شمع مورب و یا پنل های خاکی (مانند سازه نگهبان های سنتی) که به علت ایجاد مزاحمت در ساخت سازه و عدم توانایی در کنترل مطلوب تغییرمکان نوک دیواره گود کمتر مورد استفاده قرار می گیرند.

2.2. تامین نیروی پایداری از امتداد دادن دیواره داخل زمین: که در این حالت دیواره به صورت کنسول یا طره عمل نموده و گیرداری خویش را از خاک بستر پروژه تامین می نمایند. (مانند شمع های نگهبان (soldier pile) گیردار در کف، و یا روش سپر کوبی) این روش نیز به علت عدم توانایی در مهار تغییر مکان نوک دیواره ترانشه ها و گودها کمتر مورد استفاده می باشد.

3.2.تامین نیروی پایداری ازخاک پشت دیواره: که مسلح کننده هایی مانند میلگرد، کابل های بهم تنیده(استرند)، را در خود حفار فیبرهای پلاستیکی تقویت شده (FRP) و غیره در خاک پشت دیواره استقرار پیدا کرده و با تزریق دوغاب سیمانی یا شیمیایی و یا مهار فیزیکی در خاک استحکام می یابند، این روش میخکوبی (NAILING)و مهارکوبی (ANCHORAGE) نامیده میشود.